Οι «ανοησίες» που ανεβάζουμε στο facebook!

Θέλω να τονίσω κάτι σημαντικό και συχνά παρεξηγήσιμο: αυτά που ανεβάζουμε στο facebook και γενικά στα κοινωνικά δίκτυα δε φανερώνουν απαραιτήτως στοιχεία του χαρακτήρα μας. Ο απρόσωπος τοίχος μας μπορεί πολύ εύκολα να γίνει η μάσκα που επιθυμούμε να έχουμε και προβάλλουμε στους άλλους. Μην ξεχνάμε ότι αυτή τη δυνατότητα την έχουμε γενικά στην προσωπική μας ζωή. Κρυβόμαστε και παίζουμε ρόλους μη αποδεχόμενοι τον εαυτό μας και ασκώντας κριτική. Οι αναρτήσεις μας φανερώνουν περισσότερο τη διάθεσή μας να επιδοκιμάσουμε ή αποδοκιμάσουμε, τόσο τα δικά μας χαρακτηριστικά ή απόψεις όσο και των άλλων, όχι όμως πάντα τα ίδια τα χαρακτηριστικά ή τις απόψεις μας.

Ο τίτλος που χρησιμοποίησα παραδέχομαι πως είναι ειρωνικός. Αυτό γιατί -πιστεύοντας κάποιοι ότι θα μπούμε στη διαδικασία να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες- κάθε λίγο και λιγάκι μας υπενθυμίζουν (γιατί εμείς είμαστε οι «ανόητοι» και δεν καταλαβαίνουμε) ότι ανεβάζουμε συνέχεια αναρτήσεις και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά αποκαλύπτουν την απύθμενη σοφία τους λέγοντας πως είναι συναισθηματικές ανοησίες, πως φανερώνουν αυτά που σκεφτόμαστε και δεν πρέπει να εκθέτουμε τον εαυτό μας.

Απλώς αναρωτιέμαι... Και θα ήθελα και οι ίδιοι να δώσουν μία απάντηση αν μπορούν:

Γιατί θεωρούνται ανοησίες αυτά που αισθανόμαστε; Γιατί είναι ανοησία να εκθέτουμε ένα κείμενο που μιλά για συναισθήματα; Γιατί είναι ανοησία να παραθέτουμε σε ανθρώπους που θεωρούμε αγαπημένους, δικούς μας, όσα σκεφτόμαστε; Τι είναι αυτό που τελικά μας ξενερώνει όταν ο άλλος προσπαθεί να έρθει τόσο κοντά; Όσοι κατηγορούν τις αναρτήσεις στο facebook, τι κώλυμα έχουν με τα συναισθήματα γενικά αλλά και με τα συναισθήματά τους ειδικά; Μήπως αυτή η αποδοκιμασία που εκδηλώνεται σχεδόν με εκδικητικότητα σε όσους εκφράζονται, είναι τελικά το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από τα δικά μας συναισθήματα; Τους τιμωρούμε και τους «επαναφέρουμε στην τάξη» επειδή μάθαμε κι εμείς να μην πρέπει να νιώθουμε;

Κι αφού λέμε συχνά πως κανείς δεν μας καταλαβαίνει και ότι πουθενά δεν βρίσκουμε την ανταπόκριση που θα θέλαμε..... Αν βρίσκαμε έναν τρόπο να σκεφτούμε ελεύθερα, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και την ανάγκη μας για συναίσθημα (αυτή την ανάγκη που τόσα χρόνια ασυνείδητα προσπαθούμε να θάψουμε για να μην ρεζιλευτούμε και μας θεωρήσουν ανόητους όπως αυτούς που κατηγορούμε εμείς στο facebook) έχετε σκεφτεί πως ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις τότε στηρίζονταν στ' αλήθεια στην εμπιστοσύνη, την αμοιβαιότητα και τη συντροφικότητα;

Αν όσοι ανεβάζουν συναισθηματικές «ανοησίες» στο facebook εκθέτουν όντως τον εαυτό τους και στοιχεία του χαρακτήρα τους, τότε και όσοι δεν το κάνουν, η αντιδραστικότητα και αρνητική στάση τους, επίσης φανερώνει χαρακτηριστικά. Και η μονομέρεια είναι σύνηθες χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δεν είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους: των δυστυχισμένων.

Αμοιβαιότητα ≠ Μονομέρεια